Hrunið : Yfirlit greina
Undarleg viðmið
Rannsóknarnefnd Alþingis styðst við aðrar reglur en í gildi voru á Íslandi og annars staðar á Vesturlöndum um mat á áhættu af útlánum. Þá er það undarlegt að í meginniðurstöðum skýrslunnar eru skuldir eigenda Samsonar eignarhaldsfélags ehf. hjá Landsbankanum aðeins miðaðar við eigið fé Landsbankans. Það er óvanalegt. Eðlilegt hefði verið að taka einnig mið af eignum og greiðslugetu lántakenda.
Eignarhald félaga lá ljóst fyrir – Landsbankinn og FME deildu um túlkun reglna
Viðskiptablaðið greinir frá því í morgun að slitastjórn
Landsbankans rannsaki nú hvort áhættuskuldbindingar bankans hafi farið yfir
leyfileg mörk og eru viðskipti mín við bankann á árunum fram til 2007 nefnd
sérstaklega. Aðrir fjölmiðlar hafa síðan tekið málið upp eftir Viðskiptablaðinu.
Væntanlega tengist þessi fréttaflutningur eitthvað framgöngu lögmanns eins,
Ólafs Kristinssonar, sem er að safna saman fyrrum hluthöfum Landsbankans í
málsókn gegn Landsbankanum vegna rangra upplýsingagjafa. Kjarni þessa máls er að
FME og Landsbankinn voru að fullu upplýst um eignarhluta minn í bankanum og í
félögum sem áttu í viðskiptum við hann en fram að yfirtöku fyrirtækja minna á
Actavis var ágreiningur um hvort ég hefði yfirráð yfir því félagi en þar fór ég
með undir 40% hlutafjár. Hafa skal í huga að þau lán sem hér um ræðir voru greidd
upp í Landsbankanum árið 2007.
Eftirspurnarskellir ollu vandræðum
Ásgeir Daníelsson, hagfræðingur hjá Seðlabankanum flutti erindi nýlega um áhrif peningastefnu Seðlabankans á hrun bankakerfisins haustið 2008. Þó svo ég lýsi mig ekki sammála öllum hans ályktunum fannst mér frískandi að kynna mér efni fyrirlestrarins í samanburði við hálf- og vanþekkinguna sem einkennir umræðuna um orsakir hrunsins á vettvangi fjölmiðla- og stjórnmála. Ásgeir leggur áherslu á að það sem mestu hafi valdið um hvernig fór voru svokallaðir eftirspurnarskellir, ekki peningastefnan.