Dauðinn endanlega staðfestur
Nú er endanlega búið að staðfesta dauða gömlu Icesave-grýlunnar. Jarðarför hennar fór næstum fram í kyrrþey, a.m.k. sé miðað við þær upphrópanir, formælingar og djöfulskap sem einkenndu tilveru hennar. Öll sú tilfinningasemi var byggð á innantómum hræðsluáróðri og stjórnmálamenn þess tíma ættu að skammast sín fyrir að leiða þjóðina á þær skaðlegu brautir.
Á föstudag var greint frá því að samið hefði verið um lokauppgjör Icesave. Tryggingasjóður innistæðueigenda og fjárfesta greiðir Bretum og Hollendingum 20 milljarða króna. Þeir peningar eru til í fórum Tryggingasjóðsins og var að mestu safnað í sjóðinn fyrir fall íslensku bankanna haustið 2008.
Stærsti áfangi í Icesave-málinu náðist í janúar 2013, þegar EFTA-dómstóllinn hafnaði öllum kröfum Eftirlitsstofnunar EFTA í málinu. Sú niðurstaða kom mér ekki á óvart. Það kom mér hins vegar mjög á óvart hversu langan tíma það tók að sannfæra fólk um að eigur Landsbankans dygðu fyrir Icesave-kröfunum. Ég benti fyrst á þetta haustið 2008, í viðtali við Kompás og lagði áherslu á mikilvægi þess að haldið yrði vel utan um eigur bankans, til að tryggja sem bestar heimtur.
Ég leyfi mér líka að rifja upp núna, að haustið 2008 varaði ég við því að viðbrögð við vandanum gætu reynst afdrifaríkari en vandinn sjálfur og þar reyndist ég því miður einnig sannspár. Þjóðin klofnaði í stríðandi fylkingar og ásakanir um föðurlandssvik urðu svo algengar að enginn virtist gera sér grein fyrir alvarleika þeirra lengur. Lífskjör hér áttu að færast aftur á steinöld og þjóðarinnar beið það eitt að verða undirokaðir þrælar stórþjóða. Stjórnmálamenn kyntu margir undir, í stað þess að hefja sig upp yfir öfgarnar og benda rólega og yfirvegað á færar leiðir til lausnar. Skömm þeirra er mikil.
Grýla er dauð og búið að kasta rekunum. Ég vona að hún fái að hvíla óáreitt í gröf sinni.