Skuldauppgjöri lokið

Þegar tilkynnt var um samkomulag við alla lánardrottna í júlí 2010 var reiknað með að um fimm til sex  ár tæki að vinna að sölu eigna og klára uppgjör. Ýmsar persónulegar eignir Björgólfs Thors gengu til lánardrottna strax og gengið var frá samkomulaginu, þar á meðal húseign í Reykjavík og sumarhús við Þingvelli, sem og einkaþota og snekkja.  Allar þessar eignir hafa nú verið seldar og andvirði ráðstafað til kröfuhafa.  Í samkomulaginu fólst jafnframt, að Björgólfur Thor myndi áfram verða hluthafi í félögum á borð við Actavis, Play, CCP og Verne Holding, en þessar eignir væru til tryggingar á eftirstandandi skuldum. Arðurinn af þessum eignarhlutum og verðmæti, kæmi til sölu þeirra, myndi því renna til uppgjörs skuldanna.

Um leið og tilkynnt var um skuldauppgjörið sumarið 2010 var upplýst að náðst hefði samkomulag um fjárhagslega endurskipulagningu Actavis. Sala fyrirtækisins til bandaríska lyfjafyrirtækisins Watson árið 2012 markaði tímamót og tryggði lánardrottnum háar greiðslur.

Á uppgjörstímanum hefur fjarskiptafyrirtækið Play í Póllandi vaxið hröðum skrefum og sá vöxtur á sinn þátt í að uppgjöri lauk á aðeins fjórum árum. Trú fjárfesta  á fyrirtækinu var staðfest í febrúar sl. þegar eftirspurn eftir skuldabréfum fyrirtækisins fór fram úr björtustu vonum.

Lang stærsti hluti uppgjörsins var við erlenda lánardrottna, Deutsche Bank, Standard Bank, Barclays og Fortis. Kröfur íslenskra banka, Landsbankans, Glitnis og Straums, námu um 10% af heildaruppgjörinu. Frá því að samkomulag um skuldauppgjör Björgólfs Thors var undirritað í júlí 2010 hafa greiðslur til þrotabúa íslensku bankanna og dótturfélaga þeirra numið rúmum 100 milljörðum íslenskra króna og hafa allar greiðslur verið í reiðufé í erlendum myntum.  Stærsti hluti hefur verið greiddur til slitastjórnar Landsbankans og Landsbankans í Lúxemborg, eða um 85 milljarðar króna.

 Í þessu sambandi er ástæða til að rifja upp, að skýrsla rannsóknarnefndar Alþingis tilgreindi Björgólf Thor sérstaklega sem stærsta skuldara Landsbankans í Lúxemborg . Rannsóknarnefndin tók ekkert tillit til þess að hann var jafnframt stærsti innistæðueigandinn í bankanum og raunveruleg skuld hans því miklu lægri. Skuld við bankann hefur nú verið greidd að fullu. Þessu til viðbótar hafa greiðslur til Glitnis numið um 10 milljörðum króna og 7 milljarðar króna hafa runnið til Straums.

Yfirlýsing Björgólfs Thors Björgólfssonar:

„Skuldauppgjöri mínu og fjárfestingarfélags míns við alla lánardrottna er nú lokið, mun fyrr en áætlað var. Ég var alla tíð ákveðinn í að ganga frá uppgjörinu með sóma. Til að svo mætti verða þurfti mikla og þrotlausa vinnu til að hámarka virði þeirra eigna sem lágu til grundvallar uppgjörinu. Þegar tilkynnt var um uppgjör mitt í júlí 2010 kom fram að skuldir myndu verða gerðar upp að fullu og ekki gefnar eftir. Við það hef ég staðið.

Ég hef margoft sagt, að skuldir verða ekki gerðar upp nema menn eigi raunverulegar eignir til að greiða þær með. Vissulega voru skuldir mínar miklar við hrun, en að sama skapi voru inneignir miklar og tryggingar öruggar. Íslensku bankarnir lánuðu sannarlega of fáum of mikið. Verra var, að stór hluti þeirra sem frekastir voru til lánanna átti aldrei raunverulegar eignir, heldur aðeins sýndareignir á pappír, sem þeir eignuðust í sýndarviðskiptum við félaga sína. Þeir hafa ekki reynst borgunarmenn fyrir skuldum sínum og skyldi engan undra.

Um 100 manna her lögfræðinga, endurskoðenda og annarra sérfræðinga vann að skuldasamkomulaginu. Ég lagði allar eignir mínar undir.  Þá fengu lánardrottnar aðgang að öllum bankareikningum mínum og allra félaga minna nokkur ár aftur í tímann og gátu þannig gengið úr skugga um að engar eignir voru undanskildar.  Sú rannsóknarvinna erlendra sérfræðinga (forensic accounting) stóð í tæpt eitt og hálft ár og lauk í apríl 2012.  Ég fullyrði að svo gagnsæ vinnubrögð hafa ekki verið viðhöfð í uppgjörsmálum neinna annarra í íslenska bankakerfinu.

Ljóst er, að kröfuhafar hefðu aldrei náð fullum endurheimtum ef gengið hefði verið að eignunum og þær seldar á brunaútsölu, í stað þess að semja um uppgjör. Allir lánardrottnar samþykktu að setjast að samningaborði og sú ákvörðun reyndist rétt fyrir alla sem að þeim samningum komu.“